Asturies ye un país que va camín d’empezar a dar les boquiaes dende’l puntu vista d’una comunidá diferenciada. Alcuéntrase actualmente nun estáu críticu de pervivencia de la so identidá nacional.
Munchos sieglos y xeneraciones trescurrieron de magar allá pel sieglu octavu entamare a facer galanes una de les naciones más vieyes d’Europa. Pasemos pel feudalismu, pela revolución industrial, per monarquíes absolutes, repúbliques, dictadures, democracies, guerres, tresformaciones sociales bultables… pero’l climen del país yera siempre reconocible.
Y eso cabero ye lo que ta esfaraguyándose güei. Esbarrumbando. Los trazos identitarios asturianos despíntense, esbórriense, van sumiéndose pali que pali nel olvidu ya’l desconocimientu. Y eso ye, precisamente, lo que dixebra la nuestra situación actual de la d'otres dómines. Enfilamos pel camín de dexar de ser, identitariamente, nacionalmente, asturianos.
Hai nietos que nun se reconocen gota na cultura y llingua de los sos güelos. Hai fíos que yá nun falen l’idioma col que los añaron les sos madres. Hai una parte mui importante de la nuestra población que desconoz dafechu hasta los referentes más ñarros en cuestiones territoriales, históriques, culturales y llingüístiques de la tierra onde nacieron y/o onde viven. Too ello ye una evidencia que rescampla.
Tamién hai xente “consciente” de la so asturianidá. Con una idea d’Asturies que va más allá del sentimientu primariu y afectivu. Ven esti esbarrumbe y reconocen que la so patria lleva camín de nun s'estremar de la castellano-española nun plazu de tiempu cada vez más curtiu. Pero’l so llabor, enxaretáu dende yá va tres décades, nun foi quien, enagora y pese a esfuerzos pervalotatibles, a evitar la cuesta abaxo de la identidá asturiana.
Camiento que tornar esa estroza nacional ye una xera prioritaria, urxente ya inaplazable. Una prioridá y una urxencia absolutes nel llabor de trabayar pol y pel país de nuestro porque’l tiempu xuega yá escontra d’una manera qu’aforfuga y estiñaza. Y yá'l güercu empieza a presentase na ventana del nuestru futuru colectivu.
Poro, nun nos queda otra salida qu'axuntar tolos esfuerzos de nuestro enfotándonos nesta auténtica prioridá colectiva si nun queremos dexar de ser, definitivamente, un país con personalidá clara, propia y diferenciada. Porque la sentencia del final de la vieya nación asturiana yá ta redactada y namás que-y falta sellu y firma pa cumplise. Y esi sellu y esa firma yá vienen de camín, acolúmbrense n’horizonte y nun van tardar abondu tiempu más n’aportar a nós.
