Conocí cuantayá a un paisanu que namás que-y petaba falar col so embeligru. Llevaba trenta años esperando por que-y contestare, pero enxamás consiguiere que-y gorgutare pallabra dala. Paezme que se llamaba... Nacio Naliegu o dalgo asina.La xente cozcábase a él, mirábalu y colaba. Nunca-y falaben porque sabíen que nun-yos diba contestar. Nin siquiera volver pa ellos los güeyos. Él sólo quería falar col embeligru. Entós alloñábense xuxuriando que yera un alloriáu.
Un día dexé de velu y pasó abondu tiempu ensin que supiere d'él más nada. Hasta que quixo la casualidá qu'atopare a un trasgu vieyu que taba entreteníu tirando idegues egocéntriques y tronaes pel furacu de la mano. Cuando-y entrugué por aquel paisanu, va y contestóme:
--Sí, ho, yo tamién lu conocía. Morrió va tiempu sólu mientres la xente pasaba ensin facer casu de lo que consideraben la so llocura. Eso sí, hasta cuando taba dando les boquiaes, nunca dexó de falar col so embeligru.--
