lunes, 10 de diciembre de 2018

Estimáu xabalín

Estimáu xabalín:

Pues asina, pali que pali, yá vamos mentenos en danza, d'equí a poco, con esto de les feches navidiegues.

Y tamién apocayá que tol asuntu de la gueta quedó p'atrás. Esti añu acabóse ceo, por nun dicir que casi nun entamó.

La primer vegada que xubí al monte, tresllumbada la mitá d'Ochobre, quedé pensatible al ver lo qu'atopé pellí. Poco y esbillao. Torné pa casa coles ganes de pañar daqué y l'amagüestu que tenía pensao facer quedare pa prau.

Entamóseme meyor la segunda intentona, esto yá metíos nel mes de Payares. Pero la escorzuna que me metí foi d'agarrase. De mano, pasóme como la primer vegada. Tolos oricios esbillaos y nin siquiera rebuscando yera pa garrar daqué. Dempués de fartucame a caminar pel monte tuvi un golpe de suerte. Allabaxón, sofitándome nel palu y a piques d'acabar arrollicones y dando de focicos colos felechos y los escayos, di con unes castañales onde, por fin, pudi pañar. Salí d'ellí puxando y afanosu polo pindio y esbariosu del terrén. Dempués tuvi'l golpe de suerte definitivu. Nun camín onde nin suañando pensaba garrar daqué, quixo la mio fortuna qu'una castañal bien curiosa echare aquella mañana los oricios que quixo y más, asina que fui a volver pa casa frayáu, pero gayoleru.

Pero la tercer vez, pa últimos de Payares pasóme como la primera. Caminar a embute y nun guetar casi nada.

Y ello ye que me chocó abondo qu'esti añu tuviere aquello tan arrasao. Cavilgué que xente esfamiao pasare pellí arramplando con tolo que se-y ponía per delantre. Hasta que  cayí na cuenta qu'igual nun yera tala xente, sinón usté, estimáu xabalí, quiciabes acompañáu pola so tropiella con rayones incluyíos. Pescudé per ende ya'l casu ye que me comentaron qu'esti añu eso da la gueta punxérase complicao porque los xabalinos dexaren tremando bien de castañeos. Dempués recordé que per onde yo anduviera dexaren el ratru los de la so triba y, entós, empecipió a cuadrame l'asuntu.

De toles maneres quiero encamenta-y de que yo nun tengo nada escontra suyo. Nun soi cazador. Si vio dalgunos cartuchos pel suelu, asegúro-y, falando de papu sanu, que nun son míos. Tampoco soi yo tan puzcalabre como pa querer enfonilar toles castañes de los sitios per au paso. ¡Ca!. Nada d'eso. Si nun nos dexamos envizcar pol egoísmu pue haber pa toos. Amás usté tien a la so disposición tamién una montonera curiosa de bellotes y hasta unes bones ambozaes de fayucos, arriendes d'una carrapotada de raigaños y demás pitances de la viesca qu'a min nun me cuaquen. Yo nun garro nin un res de too ello. Asegúro-ylo dafechu. Namás que castañes.

En resumíes cuentes, que güei, festividá de la nuestra antigua patrona asturiana, Santolaya, decidí escribi-y a usté estes llinies. Popóngo-y con elles que pa la seronda viniente, quede usté con tola collecha de beyotes, fayucos y  demás, y con una parte de la de castañes. Pero, ¡hai, hom!, déxeme pa min unes ambozaduques curioses, qu'eso de facer amagüestos préstame pola vida, pa que se faiga una idea, préstame tanto como a usté esfozar y arrollicase nos folleros.

Y yá puestu a escoyer, pa que vea que nun tengo mal enclín, voi dici-y más. Si teo la desgracia de nun pañar gota, prefiero que lo d'esti añu fuere xera suya en vez d'humanos como yo. Porque si fueron estos caberos tengo mieu nun ser quien a pañar más, y, pa detrás, que talen les castañales o que-y metan fueu al monte, como desgraciadamente yá fixeron otres vegaes.

Y más nada. Que pase usté unes bones fiestes navidiegues cola xabalina y los rayones.