Les guedeyes de les melenes ximiélguense col aire. Les caretes colloraes. Los paxellos blancos. Una moza fai un biecu al vese afalagada pol rau de raposu que corona'l capiruchu. Afítense nel suelu les piértigues y los mazcaritos úpense nel aire y pósense faciendo ruixir los campanos. Vienen los sidros.Detrás asomen los marutaos de les comedies. Una de rapacinos. Otra d'adultos, col vieyu y la vieya, los tontos. los galanes y les dames, el pecáu, el ciegu col criáu... sofitándose na xermandía comediante qu'afitare nel so tiempu nel papel José Noval "Siero". Empobinen pal llugar au van echales.
Los sidros llenden l'espaciu de la representación albintestate si'l Nuberu nun anda gafu. Les comedies entamen.Toca asonsañar asocedíos y aconteceres del añu. Facer xirigoncia de situaciones y personaxes d'equí y allá. La xente españa en carcaxaes y aplausos. Ye'l momentu de la mampurra a manera d'aguilandu.
Les comedies de los sidros (Siero y Bimenes), de los guirrios dayures (Llangréu, Samartín, Llaviana...), pinten con collores gayasperos l'antroxu del iviernu. Del nuestru iviernu y del nuestru antroxu. Y, con elles, nel vieyu tueru del milenariu texu astur, aprucen brotos nuevos de tradición y vida.
