Y norties allarribón, empicorotiáu nel gurugú casi inalcanzable, los muruecos del castiellu vixilando enagora sollertes la vallada.
Y , al velume del cielu que rescampla d'azul espurechu, esnalen les utres observando la contorna dende esi altor casi qu'acutáu namái que pal tronu de los dioses.
Glaya entós nel nial de l'alcordanza la imaxen gafa del señor feudal y los soldaos arramplando colos tributos. Arrampuñando les vides. Semando les lloses de llárimes.
Tamién entós, per milenta requexos de la renombranza, gorgolita y arreciende la sangre caliente arramao nel campu de batalla ya'l traxín de les utres pente los calabres resuena gafu cabruñándo nes vidayes hasta la llocura.
Eso arruxiden les imáxenes llonxanes tarazando la lluz como cuchiellos. Eso paez a cencielles. Nel rixu primeru, mialma que señor feudal y utres asemeyen talo que miembros tenebrosos d'una mesma güestia, socios daveres espantibles...
Pero son namái que les garduñes zorramples de l'apariencia. Porque xurgando pente la borrina trupo del ayeri, rebuscando nes buelgues mofoses del pasáu, hai inda más, hai abondo más que refocila entós amosando una dixebra clara y fonda:
Y ello ye que, nes vieyes tradiciones celtes, teníen l'honor les utres de cumplir l'encargu d'ayudar a les ánimes de los guerreros muertos a llegar al llau del gran dios Lug. Poro, tres la batalla, aprucíen los cuerpos mancorniaos de los calabres espardíos a botavoléu y a la vista de les aves. Pues yeren les utres nes dómines del ixuxú xabaz, de la brenga rebalba ya'l cutir arrechu del fierro, neto a los ánxeles maxestuosos y nobles de los vieyos dioses.
