Allaribones en monte hai una vaguada percorrida por un reguerín que baxa dende una fonte con barcal amatagada pente'l morgazu y los felechos.
Nun requexu d'esta viesca hai un caboxu chamuscáu. Un tueru vieyu d'una castañal amburáu por mor d'un de los milenta incendios que cutieron a lo llargo'l tiempu esti llugar. Cada vegada que lu veo pienso cuánto podrá aguantar endagora ellí, enantes que se suma dafechu.
La soledá anegratada de so antóxaseme como un símbolu. Ta arrodiáu d'arboles, pero ellos tán vivos formando'l so grupu y él non. Neto a lo que nos pasa dacuando a nosotros. Tamos bien de veces arrodiaos de xente y, al empar, solos. Observamos trepe alredor nuestru, dacuando participamos d'él tamién, pero sentímonos bien de vegaes valeros y enfalmaraos per dientro.
Un grupu equí y otru acullá. Nun corriellu dayuri charrando. Nun conceyu acullá esparabaniando. Arboles d'una viesca humana que paecen vivos a los güeyos del solitariu que se siente escaecíu, chamuscáu, ellí nel so requexu, como'l vieyu caboxu.
