Siempre pela nueche alcordábase d'ella. Toles nueches estrellaes. Entós alendaba fondo. Resfregaba los güeyos clisaos y cansos. Asomábase pela ventana y miraba pal cielu. Ellí taba la so fía.
Dempués quedaba pensatible una vegada ensin midida nel tiempu. Y sentábase nel bancu vacíu, de la cocina vacía de la casa vacía.
-Voi pone-y una plumada...-xuxuriaba repetidamente toles nueches.-
Porque toles nueches l'afalaba'l rixu de manda-y unes pallabres. Toles nueches durante tantos años yá que nun s'alcordaba de cuándo entamare cola repitición d'aquel ritual: la ventana, el cielu, los güeyos, la carta pa la so fía...
Nortiando pal firmamentu, cuando les estrelles aprucíen ceguñando como una pintalarrama de güeyinos azules y ñarros, buscábala y veíala. Ella tampoco nunca faltare a la cita con so ma cuando pela nueche'l nuberu guardaba'l rebañu algodonáu na so corripa.
Darréu escarabayaba sobre'l papel rebilicoques nun idioma que namás que la so fía y ella pescanciaben. Una nueche, y otra nueche, y otra, y otra...
La llábana de los sos ochenta y seis años arregallába-y el llombu abangándola. La so mano tremando y ensin pulsu dalu siguía escribayando, el so maxín aneciaba recordándola, los sos güeyos mirando allaribones...
Viviere sola tola so vida desque sos padres colaren pa siempre d'esti mundu cuando ella tenía quince años. Enxamás se casare, nin tuviere mozu, nin lo fixere, nin pariere. Tola vida naquel cuetu curiando'l ganáu, fesoriando na llosuca... Y toles nueches estrellaes garabatiando naquel papel nesi idioma qu'empleguen los que nunca nun adeprendieren a escribir...
La so fía nun morriere. Simplemente vivía nel cielu de magar ella tenía quince años. Ellí lleía les cartes que so ma, ensin faltar nin una sola nueche, nidia, estrellada y sele, iguaba mientres resfregaba los güeyos clisaos y cansos.
(Nel XXXII Día de les Lletres Asturianes).
