La verdá que yá va tiempu que tengo la sensación de tar viviendo nun país de pioyos resucitaos.
Porque sales perhí y namás que ves xente enchipao y de munchu ringorrango. Últmamente nesta tierra tol mundu ye la de dios, tien unos trabayos de mieu, una proyección de futuru que fai naguar a cualquiera, perres a embute y focicos de a cuarta. Ves a un conocíu de tola vida y daste cuenta que te mira penriba'l costazu, con una suficiencia que da noxu.
Claro que como too acaba rescamplando, dempués acabes enterándote de qu'esti paisanaxe débe-y el pan al panaderu, el pescao al pescaderu, la carne al carniceru y anden mui cerca de la insolvencia y mui lloñe de la bayura.
Cuando yo yera un xanu rapacín al dueñu d'un chigre llamábenlu chigreru. Y él mesmu llamábase chigreru a muncha honra. Anguaño, el dueñu d'un chigre dexa encargáu a cualquier pinín durante media hora de cuida-y el negociu y, como pinte que nesi intervalu apaeza dalgún periodista perdíu que ta faciendo un reportaxe, ves la semeya de encargáu circunstancial al día siguiente na prensa cuntando que si ye empresariu, o dueñu, o xerente, o tararí que te vi trompeta.
Ye lo qu'hai y lo que tenemos. Presunción a embozaes y una falta de cultura y d'humildá que menten mieu. Yo, últimamente écho-yos la culpa de too esto a les madreñes. Sí, a les madreñes. Porque ye qu'hai xente que'l posase hai cuatro díes d'esti calzáu pa enfundase unos zapatucos de saldu, paez ser que se-yos subió a la cabeza, mialma. El desertor del aráu siempre foi ún de los más peligrosos, porque pa esguilar nun vende a so ma por un platu de llenteyes, sinón por una bolsa pipes yá empezada.
Asina que, como toi yá tan fartu d'espurríos envidia del mundu mundial, yo tamién voi empezar a dame autobombu, qué rediosla. Asina que a partir de güei a toa esa triba de faltosonos voi entamar a mirala yo tamíén penriba'l costazu dende l'altor de la mio nueva posición social de accionista-xerente-director de los mios calzones.
¡Hale!. ¡Que chupen esa!.
